دو بيتي هاي زيبا، پرمعني و معروف از خيام نيشابوري

 

 

 یک چند به کودکی باستاد شدیم

 

یک چند ز استادی ِ خود شاد شدیم

 

 

پایان سخن شنو که ما را چه رسید

 

از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

 

 

سرمست به میخانه گذر کردم دوش 

 

پیری دیدم مست و سبوئی بر دوش

 

 

گفتم ز خدا شرم نداری ای پیر ؟     

 

گفتا کرم از خداست ، می نوش خموش

 

 

قومی متفکرند اندر ره ِ دین

 

قومی متحیرند در رشک و یقین

 

 

می ترسم از آنکه بانگ آید  ز کمین

 

کای بیخبران راه نه آنست ، نه این

 

 

 

 با تو به خرابات اگر گویم راز 

 

به زان که به محراب کنم راز و نیاز

 

 

ای اول و ای آخر خلق ، آن همه تو 

 

خواهی تو مرا بسوز و خواهی بنواز

 

 

   

 

 

 

 اسرار ازل  را نه  تو دانی و نه  من

 

وین حل معما نه تو دانی و نه من

 

 

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

 

چون پرده برافتد نه تو مانی و نه من

 

 

 

  آنروز که توسن فلک زین کردند 

 

و آرایش مشتری و پروین کردند 

 

 

این بود نصیب ما ز دیوان قضا

 

ما را چه گنه ، قسمت ِ ما این کردند 

 

 

 

خیام